حقایق جالب در مورد گازوئیل (حمل گازوئیل)

به عنوان سوخت موتورهای دیزلی و تأسیسات حرارتی بکار می رود. محدوده هیدروکربن های آن ۲۵۰ درجه سانتیگراد می باشد. نفت گاز عمدتاً از سه گروه – با دامنه نقطه جوش ۳۸۵ C و حتی ۲۵ C14-C بین ۲۰ ۵۴ و ماکزیمم نقطه ریزش صفر درجه °C پارافینیک، نفتنیک و آروماتیک تشکیل شده و دارای حداقل نقطه اشتعال ۸۲۰- می باشد. مهمترین مشخصه آن عدد ۸۶۰ kg/m 15.6 برابر با ۳ °C سانتی گراد می باشد.

دانسیته آن در دمای ستان است که باید بیشتر از ۵۰ باشد تا موتور نرم و بی صدا کار کند. یک معیار اندازه گیری برای نشان دادن زمان تاخیر احتراق سوخت در موتورهای (Cetane number) عدد ستان دیزل است. این عدد زمان تاخیر میان شروع پاشش به داخل محفظه احتراق و شروع احتراق سوخت را نشان می دهد. در طی این تاخیر زمان، سوخت جمع شده و سپس محترق می گردد و این احتراق به صورت انفجار صورت می گیرد تا بتواند یک ضربه قدرت تولید نماید.

هر چه زمان تاخیر کمتر باشد احتراق یکنواخت تر خواهد بود. حداقل عدد ستان برای نفت گاز باید ۵۰ باشد. میزان عدد ستان بستگی به فرایندی دارد که نفت گاز از آن تولید میشود. نفت گاز تولید عدد ستان بالایی دارند و کیفیت احتراق آنها بسیار خوب است. GTL شده به روشهای گازوئیل نیز همچون بنزین از پالایش نفت خام در برج تقطیر به دست می آید. ولی با توجه به بالاتر بودن نقطه جوش گازوئیل نسبت به بنزین، فرآیند تقطیر آن در طبقات پایین تر انجام می پذیرد و زودتر به مایع تبدیل می شود.

برخلاف بنزین که بسیار فرار بود و تمایل زیادی به تبخیر داشت، گازوئیل به دلیل داشتن نقطه جوش بالا، تمایلی به تبخیر سریع ندارد. از سویی دیگر قابلیت خودسوزی گازوئیل زیاد بوده و در اثر تراکم به سرعت مشتعل می گردد. به عبارت دیگر می توان گفت که عدد اکتان آن پایین است. بنابراین امکان متراکم نمودن بیش از حد مخلوط هوا و گازوئیل وجود ندارد. به همین دلایل گازوئیل سوخت مناسبی برای موتورهای احتراق داخلی از نوع اشتعال – جرقه ای نمی باشد. سوخت دیزل به هر گونه سوخت مایع گفته می شود که در موتورهای دیزلی بکار رود.

این سوخت بیشتر از روش ویژه ای در تقطیر جز به جز نفت مازوت بدست می آید اما روش های دیگری نیز برای فراوری سوخت دیزل بدون و گاز به (BTL) بهره گیری نفت وجود دارد که از جمله آنها می توان به زیست دیزل، زیست توده به مایع اشاره داشت که بهره گیری جهانی از آنها به سرعت در حال افزایش است. برای ابهام زدایی میان گونه (GTL) مایع به دست آمده از نفت و دیگر گونه ها، گونه نفتی را “نفت دیزل” یا “پترودیزل” نامیده می شود.

دیزل بسیار کم گوگرد گونه استاندارد برای تعریف دیزل می باشد که دارای گوگرد بسیار کم است. مطابق آمار سال ۲۰۰۷ ، نزدیک به همه سوخت دیزل بکار رونده در آمریکا و اروپا، از گونه بسیار کم گوگرد است.

معیار اصلی کیفیت سوخت دیزل عدد ستان است. عدد ستان در حقیقت معیار تأخیر در احتراق سوخت دیزل است. هر چه عدد ستان بالاتر باشد نشان می دهد که احتراق سوخت درهنگام اسپری شدن در هوای فشرده شده سریعتر و راحت تر انجام می گیرد. استاندارد اروپایی سوخت دیزل  (EN 590)  دارای حداقل عدد ستان 51 است .

سوخت دیزل یا گازوییل نسبت به بنزین بهره وری بالاتری دارد ، زیرا حاوی 10٪ انرژی بیشتر در هر گالن نسبت به بنزین است.  با این حال سوخت دیزل انواع محدود تری دارد که عبارتست از : سوخت دیزل استاندارد (گاهی اوقات روغن دیزل نامیده می شود) که دو درجه اصلی دارد : دیزل #1  (یا1-D) و دیزل #2 (و یا 2-D ) هرچه تعداد ستان بالاتر باشد، سوخت فرارتر است. بیشتر وسایل نقلیه دیزلی از سوختی با درجه 40 تا 55 استفاده می کنند.

به عنوان سوخت در انواع مشعل های خانگی و صنعتی