انواع روش های حمل و نقل سوخت

۸۰٪ از سوخت های حمل و نقل امروز از نفت حاصل می شود که شامل بنزین، گازوئیل، دیزل، گاز مایع (LPG)، سوخت موشک و سوخت وسائل حمل و نقل دریایی است. راه های مختلفی وجود دارد که می تواند در مقیاس بزرگ نفت و سایر مشتقات آن را در سراسر جهان جابجا کند. هر نوع از حمل و نقل دارای منافع و اشکالات خود است.

چند روش متفاوت حمل و نقل سوخت عبارتند از:

تانکرهای نفتی

تانکرهای نفتی می توانند در اندازه های بزرگ باشند، اگر چه تانکرهای کوچک تر به طور کلی برای حمل و نقل محصولات تصفیه شده نفت استفاده می شود، اما تانکرهای بزرگ تر برای حمل و نقل نفت خام مورد استفاده قرار می گیرند زیرا هزینه های هر بشکه حمل و نقل نفت را کاهش می دهند. اندازه تانکر ها از لحاظ بار محموله بیان می شود و یا چقدر محموله آنها می تواند حمل کند. تانکرهای بزرگ نفت خام بیشتری حمل می کنند و به طور کلی در تجارت بین المللی نفت خام مورد استفاده قرار می گیرند.

خطوط لوله انتقال نفت

خطوط حمل سوخت خط لوله های بزرگ حمل و نقل عموما زیر زمین است که هدف حمل و نقل نفت و گاز طبیعی در شبکه های توزیع گسترده است. این خطوط بسته به نوع استفاده از آن ها متفاوت است و عموما در زیر زمین قرار دارند. به عنوان مثال در کانادا حدود ۸۲۵،۰۰۰ کیلومتر خطوط وجود دارد که برای حمل و نقل گاز طبیعی، محصولات گاز طبیعی مایع، نفت خام و دیگر محصولات نفتی تصفیه شده استفاده می شود.

حمل و نقل ریلی

حمل و نقل ریلی سوخت

نفت و سایر سوخت ها را نیز می توان در قطارهای مجهز به تانکر ویژه محموله های سوختی حمل و نقل کرد. حمل و نقل ریلی در مناطقی بدون خطوط لوله استفاده می شود. در مقابل تانکرهای نفتی که می توانند مقدار قابل توجهی نفت خام را در تعداد زیادی از مخازن نگهداری نگه دارند، ماشین های راه آهن می توانند مقادیر زیادی را در چند واگن حمل و نقل کنند. پس از استخراج، نفت به این ریل های بارگیری می شود و در مسیر های پیشین موجود در پالایشگاه قرار می گیرد. اگرچه وجود راه آهن برای حمل و نقل نفت در مقیاس های نسبتا زیاد ضروری است، اما این روش، یک روش نسبتا ارزان برای حمل و نقل نفت است. مشابه خطوط لوله و مخازن (تانکرها) نفت، راه آهن نیز می تواند برای حمل و نقل محصولات تصفیه شده به محل های توزیع مورد استفاده قرار گیرد.

کامیون های تانکردار

کامیون های تانکردار همچنین نوعی روش حمل و نقل نفتی هستند، با این حال آنها به طور عملیاتی همانند حمل و نقل ریلی هستند؛ به این صورت که چندین کامیون بزرگ با مخازن ذخیره مجهز برای انتقال مقادیر قابل توجهی از نفت مورد استفاده قرار می گیرند. به طور کلی، کامیون ها برای حمل ظرفیت های کوچک در فواصل کوتاه نفت استفاده می شوند و به ندرت نفت خام را حمل می کنند. در عوض، کامیون ها معمولا برای انتقال نفت تصفیه شده مانند بنزین به مکان های توزیع مانند ایستگاه های گاز استفاده می شود. با این وجود، کامیون ها می توانند آزادانه تر عمل کنند چون فقط به جاده ها نیاز دارند تا سفر کنند. به عبارت دیگر کامیون کمتر از سایر روش ها کارآمد است، اما مزیت خاص آن ها این است که آن ها امکان سفر مستقیم از منبع به مقصد را فراهم می کنند.

مخاطرات حمل و نقل مواد سوختی

هر روش حمل و نقل سوخت دارای پتانسیل زیادی برای نشت، است. سوخت بیشتر در هنگام بارگیری و یا تخلیه ریخته می شود. ریختن سوخت عواقب بعضا جبران ناپذیری دارد. از جمله مخاطرات زیست محیطی، از بین رفتن جانورانی که در تماس با این سوخت ها قرار می گیرند، آتش سوزی، مسمومیت گیاهان، حیوانات و انسان ها، صدمات و تلفات جانی و … احتراق سوخت هایی مانند نفت به مقدار بسیار زیادی به انتشار گازهای co2 کمک می کنند. بخصوص در حمل و نقل جاده ای سوخت، این میزان بیشتر است.

به طور کلی خطرات قابل توجهی در حمل و نقل سوخت وجود دارد. در حمل و نقل دریایی سوخت نیز میزان خطر نسبتا بالاست. به عنوان مثال روزانه میلیون ها بشکه نفت خام در امتداد تنگه هرمز در خلیج فارس حمل می شود. تانکرها در امتداد مسیرهای ثابت دریایی به نام chokepoints سفر می کنند. این مسیرها، شریان های استراتژیک برای حمل و نقل انرژی هستند و بنابراین در معرض خطر بالای دزدی دریایی و نشت نفت خطرناک قرار دارند.

در یک برنامه تحقیقاتی در دانشگاه تگزاس مشخص شد بیشترین آسیب ناشی از حوادث مربوط به نفت، تاثیرات روی حیوانات دریایی بوده است. حمل و نقل نفت از طریق اقیانوس همچنین خطر بالقوه ای را برای پرندگان و پستانداران آبزی ایجاد می کند. اگر نشتی رخ دهد، حتی برخورد موقت با نفتف ممکن است برای حیوانات کشنده باشد. اثرات سمی از اجزای شیمیایی نفت و سایر مشتقات آن می تواند سبب بیماری و از بین رفتن حیات دریایی شود.

حتی در جاهایی که مواجهه کمتر با نشت سوخت وجود داشته، در درازمدت بر توانایی حیوانات دریایی برای تغذیه و تکثیر اثرات مخربی ایجاد کرده است. نشت نفت در آب آزاد می تواند زنجیره غذای دریایی را در سطوح پایین آلوده کند و باعث ایجاد یک اثر دومینو مرگبار بر روی گونه های بزرگتر شود. در حمل و نقل از طریق راه آهن و خطوط لوله نیز زیستگاه های حیات وحش و یا مناطق جمعیتی در معرض آلودگی ناشی از نشت سوخت قرار دارند.

بنابراین هر روش حمل و نقلی که برای جابجایی سوخت مورد استفاده قرار می گیرد ممکن است خطرآفرین باشد. در اینجاست که پای وضع مقررات به منظور نظارت هرچه بیشتر بر حمل و نقل سوخت به میان می آید تا از میزان خطرات این چنینی کاسته شود. وضع استانداردهایی که مشخص کند تمامی وسایل و ماشین آلاتی که برای حمل و جابجایی سوخت مورد استفاده قرار می گیرند باید دارای این استانداردها باشند. تانکرها و نفتکش ها، کامیون های حمل سوخت، واگن های قطار، کشتی های نفتکش و … باید دارای مشخصاتی باشند که کمترین میزان خطر را در صورت نشت سوخت رقم بزنند.